Nikt z ludzi nie jest w stanie ofiarować mi takiej miłości, szacunku, uwagi, bliskości, troski, życzliwości, jakiej pragnę. Ani rodzice, ani współmałżonek, ani dzieci.
Zawsze będę doświadczać jakichś „braków” w relacjach z innymi ludźmi.

Ułomna miłość moja, Twoja, każdego, nie zaspokoi drugiego człowieka tak, jak na to zasługuje i pragnie. Ta miłość może stać się źródłem ran, cierpienia i „braków”. Ze wzajemnością.
Nie można zasklepić się w doświadczaniu „braków”. To pole minowe, z którego trzeba podnosić się i uciekać z niego za każdym razem..

Tylko Bóg kocha mnie „całym sercem, całą duszą, całym umysłem, całą swą mocą”.
Jego miłość, szacunek, uwaga, bliskość, troska, życzliwość jest pełna i absolutna.

Gdy wystawiam się na nią, jak na promienie słońca, gdy staje się Jedyna - ułomna, trudna, niezaspokojona, poraniona, rozczarowana, rozżalona miłość do drugiego człowieka, staje się bramą do trudnego szczęścia.
Staje się szansą na bogactwo, pokój, zaspokojenie i radość.

Jakie to trudne w walce z całym moim systemem egoizmu, roszczeń i należności…
Ale możliwe w Bogu, z Bogiem i przez Boga.
gn

Wdzięczność

Przesz ostatnie 5 lat przygotowywaliśmy się do przyjęcia nas do Wspólnoty Przymierza Wspólnoty Pascha Tu i Teraz.
Przez ten cały czas przygotowanie i prowadzenie konferencji spoczywało na barkach Janusza i Grażynki.

Tematy były w kluczu przygotowania do Przymierza –  Droga do Wspólnoty w 12 krokach Drogi Przez Pustynię - np. czym jest wspólnota doskonała, jakie są jej źródła, czym jest służba we wspólnocie itd.
Odkryliśmy również, że każdego dnia przeżywamy Paschę naszego życia np. umierając dla siebie, aby żyć dla innych, przechodząc od śmierci grzechu do życia w wolności i godności Dziecka Bożego. Nasze życie zmierza również do ostatecznej Paschy – przejścia z życia (krótkiego) tu na ziemi do życia wiecznego wraz z Jezusem w niebie. Pascha więc to nie tylko Święta Wielkanocne – pamiątka śmierci i zmartwychwstania Jezusa Chrystusa, ale coś znacznie większego i ważniejszego – to w praktyce codzienność życia chrześcijanina.
Czasami wydawało się że ta droga przez pustynię jest na tyle ciężka, że już nie było jej widać, szło się jakby po szyję w piasku i on też zasypywał nam oczy, a mimo tego zawsze mogliśmy liczyć na Grażynkę i Artura (naszych ITD – Indywidualne Towarzyszenie Duchowe), z którymi mogliśmy porozmawiać o naszej drodze, zadawać pytania oraz słuchać cennych rad.
Cała czwórka naszych braci i sióstr poświęcała nam swój cenny czas. Spotykaliśmy się mniej więcej co 3 miesiące w  miejscowości Święta Katarzyna pod okiem księży Pallotynów, którzy sprawowali nam Msze święte ale też i głosili nauki.
Wiemy też, że cała Wspólnota Przymierza nie tylko z Iłży,  ale też i z Tarnowskich Gór przez te lata modliła się za nas i chcemy za to Wam, kochani, serdecznie podziękować.
Uroczystość przyjęcia nas do Przymierza odbyła się na Kopcu koło Wadowic w dniu 17 sierpnia podczas wieczornej Eucharystii, którą sprawował ks. Jacek Jezierski SAC.
Chcemy podziękować za wspaniałą oprawę, śpiew, przygotowane dekoracje Ołtarza - stołu Eucharystycznego oraz krzeseł, na których siedzieliśmy.
Szczególne podziękowania chcemy złożyć na ręce Anity  i jej ekipy,  która upiekła dla nas pyszne torty i czuwała nad przygotowaniem Agapy
Dziękujemy wszystkim, którzy uświetnili ten nasz pobyt na rekolekcjach i prosimy o pamięć w modlitwach za nas.

Maria i Robert

Droga do Wspólnoty Przymierza Wspólnoty Paschy Tu i Teraz nie była ani krótka, ani łatwa. Przez pierwszy rok, zwany „drogą Abrahama” odkrywaliśmy, że to Bóg sam powołuje człowieka, proponuje nowe drogi i wyzwania w większej bliskości z Nim. Przez kolejne cztery lata odbywaliśmy „drogę przez pustynię”. Razem z Mojżeszem i Narodem Wybranym odkrywaliśmy własną tożsamość, bunty, szemrania, ale także działanie Boga w naszym życiu. Zachęta do szczerego dzielenia się w małej grupie swoimi uczuciami, przeżyciami i wątpliwościami, dała nam możliwość bliższego poznania prawdy o sobie, budowania wzajemnych więzi, przyjaźni i akceptacji. 17 sierpnia 2019 roku w Wadowicach wstąpiliśmy do Wspólnoty Przymierza na okres próbny trzech lat. Najważniejszym czynnikiem skłaniającym nas do wejścia na tę drogę było odkrycie charyzmatu Wspólnoty - paschalnego przechodzenia ze śmierci do życia każdego dnia. To w mocy Chrystusa możemy przechodzić z niewoli grzechu do wolności dziecka Bożego „tu i teraz”. Pomocą do realizacji tego zadania jest przyjęta we Wspólnocie reguła. Szczerze dziękujemy Grażynce i Januszowi z Iłży, którzy przez swoje nauczanie i świadectwo życia prowadzili nas na tej drodze. Dziękujemy Grazi i Arturowi za poświęcony czas i otwarte serce w indywidualnym towarzyszeniu duchowym. Dziękujemy również księżom pallotynom, którzy posługiwali nam w tym czasie oraz wszystkim osobom ze Wspólnoty z Tarnowkich Gór za modlitwę i życzliwość.
Chwała Panu
Kasia i Roman z Lublina

Dziękujemy Panu Bogu za możliwość uczestniczenia w rekolekcjach dla małżeństw prowadzonych przez O. Ksawerego Knotza.

Jesteśmy małżeństwem od 24 lat, mamy trójkę dzieci. W czasie rekolekcji na nowo uświadomiliśmy sobie, na czym polega sakramentalność małżeństwa.

O. Ksawery na różne sposoby podkreślał, że Chrystus prawdziwie i realnie obecny jest w więzi małżonków, która wyraża się poprzez dbanie o jedność, czułość, komunikację oraz akt małżeński.

Postanowiliśmy wspólnie bardziej świadomie zabiegać o te aspekty w naszym małżeństwie na co dzień i pamiętać, że jesteśmy zobowiązani do rozwijania tej więzi do końca życia. Kolejnym ważnym aspektem rekolekcji było przypomnienie nauczania Kościoła na temat etyki seksualnej. O. Ksawery z dużą serdecznością, wyrozumiałością i z wieloma przykładami wyjaśniał nam trudne czasem do zrozumienia zapisy prawne Kościoła w tej sferze. Postawa Ojca rekolekcjonisty, wspólny czas dialogów małżeńskich, bardzo ubogacające dzielenie w małych grupach z innymi małżeństwami, wzajemna otwartość i akceptacja, wpływały na owocność przeżywania tego czasu.

Wyjechaliśmy z tych rekolekcji umocnieni i przekonani, że niezależnie od stażu małżeńskiego, sytuacji w jakiej się znajdziemy, przeżywaniu radości czy trosk, nigdy nie jesteśmy zostawieni sami sobie, bo Chrystus, na którego możemy zawsze liczyć,  jest stale obecny w naszym sakramentalnym małżeństwie.
Chwała Panu
Kasia i Roman z Lublina

"Ja zaś jak oliwka kwitnąca w domu Bożym,
na wieki zaufam łaskawości Boga.
Będę Cię sławił na wieki za to, coś uczynił,
polegał na Twym imieniu,
ponieważ jest dobre dla ludzi oddanych Tobie.”
Ps 52

Jakże jestem Ci wdzięczna, mój Boże, za moje życie.

/zdj. garnek.pl/

Uczestniczyliśmy w rekolekcjach w Wadowicach na Kopcu w temacie, który był prowadzony przez o. Ksawerego Knotza.  

Pewną wiedzę mieliśmy, nie były nam obce tematy, które porusza o. Ksawery i właśnie dlatego trochę borykaliśmy się ze sobą czy uczestniczyć w takich rekolekcjach. Co może o małżeństwie i relacjach małżeńskich powiedzieć ksiądz? Z drugiej strony lekarz onkolog nie musi chorować na nowotwór aby leczyć chorego. Okazało się, że inaczej było odbierane nauczanie, które można sobie obejrzeć na YouTube lub nawet z publikacji prasowych, a inaczej kontakt z „żywym” człowiekiem.
Ksawery w naprawdę umiejętnie i z wielkim wyczuciem tłumaczył czym jest małżeństwo sakramentalne. Okazało się że po 22,5 latach małżeństwa wciąż mamy przed sobą pole do pracy,  aby ze związku małżeństwa chrześcijańskiego przejść na wyższy sposób rozumienia czym jest małżeństwo sakramentalne. 
Profesjonalnie przygotowane materiały przez o. Knotza - do dzielenia się w grupach oraz do dzielenia się w małżeństwach, pozwoliły nam spojrzeć na nasze małżeńskie relację właśnie od strony współpracy z Jezusem i Jego łaską, która występuje w więzi małżeńskiej. Właśnie ta więź powinna w małżeństwie być rozwijana, ponieważ w niej jest obecny sam Jezus.
Praca w grupie, dzielenie się doświadczeniem - jak jest u innych małżeństw, dała nam   zrozumienie, że nigdy nie jest  naprawdę aż tak źle, jak nam się może wydawać,  a tam, gdzie jest dobrze w relacji – oczywiście może być jeszcze lepiej.
Możemy polecić rekolekcje z o. Ksawerym wszystkim małżeństwom, stażem małżeńskim starszym od naszego też. Uważamy,  że nawet mając za sobą tyle lat małżeństwa wciąż możemy odkrywać siebie w naszej relacji do małżonka. Młodym zaś małżeństwom być może pomoże uniknąć niepotrzebnych spięć i problemów, które my musieliśmy pokonywać nie wiedząc jaka jest ich przyczyna.

Maria i Robert

za info.wiara.pl/doc/5819888.Dobra-troska

Więcej…