Wspólnota Paschy Tu i Teraz

Dn 3, 25. 34-43
Ps 25 (24), 4-5. 6 i 7bc. 8-9
Mt 18, 21-35

Azariasz, skazany na śmierć w rozpalonym piecu, prosi Boga o przebaczenie grzechów.
Piotr pyta Jezusa o granice przebaczania.
Dwie strony tego samego medalu.

Jezus podaje zasadę przebaczania jako warunek życia we wspólnocie, warunek jej jedności z Bogiem i pomiędzy sobą.

Człowiek jest winien coś Bogu za zrywanie przymierza. Winien śmierci. Samo zerwanie przymierza jest jak odcięcie się od tlenu. Brak możliwości oddychania jest śmiercią. Azariasz modli się o Łaskę, o Ułaskawienie.
Wie, że on i jego lud jest winien niewyobrażalnie dużo - 340 ton złota i srebra.
Nie ma zatem już nic do stracenia, tylko woła, błaga o darowanie.

Piotr też wie, o co chodzi. Przebaczyć  siedem razy, to dokonać rzeczy doskonałej, pełnej. Więcej się nie da. Po ludzku.
Jezus mu tłumaczy, że wybaczyć, darować ma 77 razy. Ma przekraczać swoje ego nieskończenie wiele razy. Tego nie da się zrobić po ludzku. Trzeba to zrobić po Bożemu.

A co jeśli przebaczam, przebaczam, spowiadam się i nadal targa mną gniew?

My ludzie mamy paskudny nawyk. Odwet.
Chęć odwetu, wymierzenia sprawiedliwości jest korzeniem trzymającym krzywdę przy mnie. Rozpamiętywanie, wystawianie się na ciągły kontakt, który nie pomaga zabliźnić się ranie, zaszufladkowanie przez osąd (czynię siebie sędzią drugiego człowieka) i wydanie wyroku.
I jeszcze brak docenienia, doważenia swojego grzechu.
I jeszcze przyjęcie, że drugi człowiek nie jest dla mnie kimś obcym (to swój, moja rodzina najbliższa, mój brat).
I jeszcze, że nie jest moim wrogiem, przeciwnikiem ...., ale to ktoś, kto ma inny punkt widzenia a ten wiadomo, zależy od punktu siedzenia.
Dlatego warto dotrzeć do tego, dlaczego ktoś tak postępuje względem mnie.
Może jest człowiekiem chorym..... może startuje z innego pasa i kieruje nim inna wieża kontrolna niż mnie i trudno nam się porozumieć...... może ma inny charakter niż ja..... może......

„Tylko o mnie pamiętaj w swoim miłosierdziu
ze względu na dobroć Twą, Panie.” (Ps)
Oddaj sądzenie postępowania drugiego człowieka Bogu (On umie osądzić grzech a wyzwolić człowieka), nawet siebie samego też, porzuć prawo odwetu, pozwól, aby Bóg ci zadośćuczynił.

Wejdź na drogę Paschy nie według tego co i jak czujesz, ale dlatego, że jest to twoja decyzja wyjścia poza swoje racje, odczucia, poza swoje ego.

Jak to zrobić, pytam?
Jezus dał mi przykład z Krzyża.
Muszę tylko na Niego się wspiąć i objąć ramionami. To mój Przyjaciel.

gn

2 Krl 5, 1-15a
Ps 42 (41), 2-3; Ps 43 (42), 3. 4
Łk 4, 24-30

Świta. Kogut pieje w kurniku. Biało za oknem. Które to święta idą?

Siedzę pomiędzy słuchaczami w synagodze w Nazarecie, w pomieszczeniu dla kobiet, oczywiście. Przyglądam się tym poważnym, pobożnym facetom i pytam - O co wam chodzi?
Skąd tyle złych emocji wobec Człowieka, którego się przed chwilą jeszcze podziwiało za wielkie dzieła uzdrowień, radowało Jego obecnością, pozwalano Mu czytać i komentować Torę i nagle... bum, wszystko prysło.

Kim są zgromadzeni w synagodze? Patrzą na Jezusa, słuchają Go, ale Kogo oni widzą?

Czy wypada w czasie Przygotowania do Paschy rozważać Boże Narodzenie?
To jest klucz do rozumienia serc i tego, co mają w głowach, słuchacze.
Kogo widzą?
Dziecko ich wioski.
Młodzieńca, który zdobył sławę a teraz siedzi między nimi.
On jest nasz.
On jest od nas.

A kim oni są?
Patrz Młodzieńcze, bo to my Cię wychowaliśmy.
Zagrało utarte przeświadczenie, że jak dziecko odnosi sukcesy, jest wierzące, to jest to zasługa rodziców.....
Duma rośnie. Jeśli On jest wyjątkowy, to my też. On jest wielki dzięki nam....

Słuchają Jezusa, syna Józefa i kiwają potakująco głowami. Do czasu.
Do czasu, aż Ten Jezus wypowie coś, co zrujnuje ich punkt widzenia.

Ileż razy siedzę i słucham Słowa i jestem spokojna, zadowolona, bo jest ono takie gładkie. Nie muszę się wysilać, tak mi dobrze, wszystko jasne, zaszufladkowane.
Trąd to grzech, wody Jordanu to chrzest...
Proste i jasne. Błogi spokój.
Na więcej nie mam czasu i umiejętności „wgryzania” się w słowo. Jeszcze jakiś komentarz, nabożeństwo.... i dzień leci. Kolejny.....
Ciepłe Boże Narodzenie w Wielkim Poście....
Jezus obłaskawiony.

Czy nic mną nie porusza?
Zaraz, gdzie leży ta Sarepta Sydońska? W dzisiejszym Libanie?
To mało wdów między nami?
Kim jest dla mnie jakiś chory Naaman?
Syryjczykiem w Syrii?
To nie ma już chorych pośród nas?

Kim oni dziś dla mnie są, że tak ważni są dla Jezusa?

Są ludźmi, którzy wyskoczyli z własnych schematów życia, przełamali swoje nawyki, złamali się w sobie. Pozwolili na upokorzenie siebie w posłuszeństwie.

Pyszny, butny, pewny siebie wódz, musiał zdejmować po kolei piękne i bogate szaty, zostawić całe wozy bogactwa swoich zasług, pozdejmować insygnia swojej ważności i pozycji, by wreszcie stanąć nagim, bezbronnym i naznaczonym wobec polecenia, które wymagało od niego odwagi wejścia w zwykłą rzekę, bo Pan to powiedział przez usta proroka, który nawet do niego nie wyszedł.
Wdowa o zapadłych, wygasłych oczach z głodu i zmartwienia.
Zamartwiasz się czymś?
Spójrz na tę wdowę.
Nie ma już nic. Żadnych okruchów zapasów. Żadnego wyjścia awaryjnego, planu B... Pewnie tak się czują skazańcy jedząc ostatni posiłek i wiedząc, że to jest ostatni..., więcej nie będzie.!
Ileż musiała w sobie przełamać, aby ten ostatni posiłek oddać obcemu „przybłędzie”, który pewnie też z głodu bredził o mące i oliwie, które się nie wyczerpią..., bo Bóg to obiecał przez niego.

A ona to zrobiła.
A on to zrobił.

A oni wyrzucili Jezusa z synagogi, przepędzili przez całe miasteczko aż na górę z zamiarem zepchnięcia Go z niej.
Cała się opieram.
Wszystko we mnie krzyczy.
Mnie nie ma wśród nich!! To oni!!!!

Jestem.
Ilekroć chcę „posiadać mojego Jezusa”. Takiego, wobec którego dobrze się czuję, nic nie muszę zmieniać, przełamywać, walczyć z sobą... może tylko się wykazać...
Boże Narodzenie w środku Wielkiego czasu Przygotowania do Paschy.

A to jest właśnie tajemnica Exodusu Jezusa. Być poniżonym, odrzuconym, wywleczonym poza miasto i wyjść. Przejść, minąć i tym bardziej kierować się ku Jerozolimie... z jeszcze większą miłością i determinacją....

Moja grzeszność, mój opór przed wyzwoleniem, przemianą nawyków, postawy, myślenia, przybrał bardzo subtelną postać. Trudniejszą.
Muszę dziś wyjść (exodus) z bycia mieszkanką Nazaretu, mojego Nazaretu.
A ty? Gdzie dziś mieszkasz?

gn

Rdz 37, 3-4. 12-13a. 17b-28
Ps 105 (104), 16-17. 18-19. 20-21
Mt 21, 33-43. 45-46

Izrael miał wielu synów. Wszyscy sprawiali mu kłopoty. O jedenastu źle mówili  ludzie a jeden był donosicielem i miał pełne pychy sny, o których opowiadał. Wzbudzał on oburzenie i niechęć a nawet nienawiść wśród braci.
Gospodarz założył winnicę. Był bardzo bogaty. Włożył bardzo dużo trudu w to, aby przyniosła mu obfity plon.

Patrząc z perspektywy czasu jedna niewinna decyzja, może nawet kiedyś też podejmowana na zasadzie - zawsze to robiłem i się udawało....,zaważyła na całym życiu.

Izrael wyprawił najukochańszego syna Józefa do braci pasących stada w górach. Ta jedna z wielu podjętych decyzji, stanie  się tragedią jego życia. Największą stratą, stratą ukochanego syna.
Właściciel oddał ukochaną winnicę w ręce dzierżawców. Wyjechał.
Strata w jego wypadku nie dotyczyła tylko winnicy i sług, ale przede wszystkim syna.

Ominięto dzisiaj w historii Józefa mały fragment. Józef błądził po górach, aż spotkał człowieka, który go zapytał - „Czego szukasz?” Józef odpowiedział - „Szukam moich braci.”
Ma 17 lat. Jest posłuszny woli ojca, przyjął ją jak swoją własną. To Jakub polecił mu odszukać braci, którzy go nienawidzą.

Syn właściciela jest posłuszny woli ojca, przyjmuje ją za swoją własną. Jedzie odebrać pełnym chciwości zarządcom to, co od zawsze należało do ojca. Syn wie, że konsekwencje tej decyzji mogą zakończyć jego życie tak, jak życie sług.

Jezus mówi o sobie, że jest odrzuconym przez budowniczych świątyni kamieniem węgielnym.
Czym jest kamień, głowica węgła?
To blok kamienny scalający dwie ściany narożne. To bardzo ważny blok. Musi być bez zarysowań, wytrzymały i mocny, inaczej cała budowla runie. Trudno go rozpoznać wśród nieobrobionych bloków skalnych. Budowniczowie świątyni w Jerozolimie odrzucili taką skałę jako nieprzydatną, za słabą. Doświadczony budowniczy zobaczył w niej potencjał i właśnie ją użył jako głowicę węgła i to była właściwa decyzja.

W obydwu opowieściach aż się kotłuje od ludzkich emocji. Od miłości po nienawiść. I od czynów podejmowanych pod wpływem tych emocji. Szukanie, odbieranie własności, sprzedaż mord. Wydaje się, że to one rządzą wydarzeniami....
Nic bardziej mylnego.

Punktem kulminacyjnym w życiu Józefa nie jest moment wydania wyroku śmierci przez braci. Podobnie, jak w czasie składania ofiary z syna Abrahama, nie może on zginąć. Ofiara Izaaka zapowiada inną Ofiarę. Wyrok śmierci na bracie, zapowiada inny Wyrok Śmierci.
Józef zostaje sprzedany przez braci.
Jezus zostaje sprzedany przez ucznia.

Punkt kulminacyjny w życiu Józefa, to moment ujawnienia się przed braćmi w Egipcie. Jego słowa, wieńczą, tłumaczą całą historię. Dzięki nim, Józef okazuje się świadomy swojego powołania przez Boga. Powie on - „Jestem waszym bratem.... Bóg wysłał mnie tu przed wami....”
Tak długo szukał swoich nienawidzących braci aż ich odnalazł w miłości.

Punkt kulminacyjny w życiu Jezusa?
To nie wyrok śmierci i wykonanie go na Nim.
To bycie odrzuconą, bo niezdatną skałą do budowy świątyni. Jego nie ma w świątyni budowanej przez arcykapłanów i faryzeuszy. To On, którego odrzucili ci budowniczowie, stanie się główną skałą Nowej Świątyni Boga, głowicą węgła.
To On, którego zabiją, odzyska winnicę.

A ja dziś?
Co to znaczy dla mnie?

Jezus, to nie jest przypadkowy Prorok, Nauczyciel, Uzdrowiciel.
To zapowiadany Mesjasz, który odszukał, odzyskał braci w miłości.
To Fundament, najważniejsza, najmocniejsza skała swoją słabością, jaką jest posłuszeństwo, w miłości zbawczej Ojca.

Moja historia życia z pozoru rządzona przez przypadki, trudności, straty, słabości, emocje... zmierza do celu. Do domu Ojca. On wykorzysta każdą ułomną drogę, każdy słaby element, aby mnie tam doprowadzić.
Wszystko w moim życiu jest Łaską. Nawet to najtrudniejsze na dziś, przynoszące mi cierpienie i ból.
Czy chcę dziś współpracować z Łaską?

gn

Iz 1, 10. 16-20
Ps 50 (49), 8-9. 16b-17. 21 i 23
Mt 23, 1-12

Legalizm jest wygodny.
Legalizm łasi się każdego dnia.
Pozostaje na zewnątrz mnie.
Chroni moje lenistwo duchowe.
Przykrywa i chroni wewnętrzną pustkę.
Tak przyjemnie jest mówić o innych, krytykować, narzekać.
Tak przyjemnie jest zajmować się kościołem, polityką kościelną.
Tak energetycznym jest przekazywanie innym, jak powinno być.
Jak powinno być według mnie.
Jak ktoś powinien powiedzieć, zrobić, zachować się.
Bo ważna jest sprawa, bo ważne jest nie schodzenie ze sceny, pokazanie coś, komuś.....
Zasiadać na katedrze Mojżesza..

Miszna wymienia siedem rodzajów faryzeuszów, którzy niszczą siebie i innych ludzi.

Faryzeusz „barkowy” nosi na swoich barkach swoje dobre uczynki, aby każdy o nich wiedział i widział. Lubi być widziany. 

Faryzeusz „poczekaj chwileczkę” chce, aby na niego czekano, aż wykona jeden z 248 nakazów, lub jeden z 365 zakazów. Lubi być ważny.

Faryzeusz „posiniaczony”, który wpada na mur, słup, bo idąc patrzy na ziemię, żeby przypadkiem nie spojrzeć na kobietę.
Spotkałam takich w Jerozolimie. Odgrodzonych od innych szybkim krokiem i spuszczoną głową w dół.

Faryzeusz „kalkulujący”, który popełnia grzech a potem dobry uczynek dla równowagi. Wszystko musi mu się opłacać.

Faryzeusz „tłuczkowy”, którego głowa zanurzona jest w fałszywej skromności jak tłuczek w moździerzu.

Faryzeusz, „który pyta”, co jeszcze może wykonać dla osiągnięcia doskonałości, bo już wszystko dokonuje. Czy jest jeszcze jakaś modlitwa, którą się nie modli?

Faryzeusz „ze strachu”, który lęka się kar za niewypełnianie wszystkiego: nakazów i zakazów. Nie pyta, czy pójdzie do czyśćca, tylko na ile lat...

Faryzeusz „ z miłości”, ale do nagród, jakie Bóg obiecał za wypełnianie przykazań. Uchodzi za jedynego dobrego faryzeusza. Coś za coś.

Nazwy faryzeuszów nie są nadane przeze mnie. Tak są w oryginale. Można się z nich pośmiać. ????

W każdym z nich znalazłam fragment siebie.....
Też cię to smuci? ????

Smuci się pycha, że nie jest tak doskonała, że nie dała się tak zamaskować, aby nie dało się zobaczyć. Została przyłapana. Wstyd....

Bóg to wie, co jest dla mnie dobre a co złe.
Poznałam siedmiu faryzeuszów.
A to dobre....????

Biel okazała się purpurą.
Jestem pewna, że Jezus ją wybieli w Swojej Krwi. ????????

gn

I znów pod górę.

Czy aby?

Trudne nauczanie Jezusa i postawiony przez Niego wymóg.

Czy aby?

Bądź miłosierny. Wszystko poza tym jest grzechem.

To, co najbardziej zagradza drogę do miłosierdzia jest sąd, osądzanie, rozstrzyganie o kimś, o czymś, nadawanie osobom, wydarzeniom znamion emocjonalnej etykiety. Osąd jest zawsze wydaniem wyroku - akceptacji lub potępienia, dezaprobaty.

Czasem wystarczy, że spojrzę, posłucham i już wiem, że kogoś lubię bardziej a kogoś mniej. Jeśli mniej, to automatycznie moja twarz obrazuje to, co czuję, albo słowa sprawiają, że wszyscy wiedzą, co o tym myślę.

Zdarzyło wam się mieć dobre zdanie o kimś nowo poznanym, takie dobre nastawienie a potem jedno słowo, jedno wydarzenie i szala się odwraca? Ktoś, coś, przypalił mi do żywego i nie ma już otwartości, życzliwości, bliskości i... odpuszczenia, przebaczenia...

Żeby dokonał się powrót do stanu poprzedniego, MUSZĄ być spełnione warunki. Moje warunki, ale nie przeze mnie dokonywane.

O dawaniu nie ma już mowy. Zastygały w oczekiwaniu na zmianę drugiej strony, szukając ciągłych usprawiedliwień, wymówek dla własnej postawy.

Od rana do nocy, w naszych procesach myślowych dokonuje się nieustanny sąd. I szufladkowanie. To już było. Przy Kainie i Ablu.

Szufladki z napisami. Błędne koło. Nawet częste spowiadanie nie daje na dłuższą metę wyjścia z ciemnego tunelu.

Wystarczy iskra. I jestem na właściwych torach emocji. Jak hasło i odzew.

Nieustannie osądzam rzeczywistość i wydaję wyroki z zastosowaniem kar lub nagród.

Wet za wet, oko za oko a sprawiedliwość musi być po naszej stronie..

Jak być panem/ panią swoich emocji?

Czy to jest możliwe?

Jak zapanować nad sobą?

Grzech i winę traktujemy przedmiotowo. A przecież to jest postawa, czasem utrwalona nawykami, to jest reakcja na wydarzenie, osoby...

Jak mam nie osadzać, skoro Bóg mnie osadza?

Wydaje wyroki. Jest Sędzią sprawiedliwym, który za dobro wynagradza a za zło karze.

Dlaczego mam nie osądzać, skoro Bóg to robi?

Czy aby na pewno?

Jeśli tak, to jak może współdziałać z nami dla naszego dobra? (Rz 8,28)

Osądza grzech a nie mnie?

Znów traktuję grzech jako przedmiot, wytwór moich rąk, ust, nóg.... A co ze mną?

Chińska bajka.

Pewien rolnik miał konia. Inni ich nie mieli, mówili do niego - Ale ci dobrze, masz konia. On im odpowiadał - Któż to wie, co jest dla nas dobre a co złe.

Pewnego dnia koń mu uciekł i nie wracał. Sąsiedzi zaczęli go pocieszać. -Taki byłeś szczęśliwy a dziś takie zło cię spotkało. A on odpowiedział - Któż to wie, co jest dla nas dobre a co złe.

Po pewnym czasie koń wrócił i przyprowadził ze sobą inne konie. Ludzie zaczęli klaskać - Ale jesteś szczęściarzem. Miałeś konia, który ci uciekł a teraz masz trzy. On im odparł - Któż to wie, co jest dla nas dobre a co złe. Rolnik miał syna, który z nim pracował. Zapragnął on oswoić konie i w czasie treningu spadł i złamał obie nogi. Sąsiedzi zaczęli ubolewać nad rolnikiem, jakie to wielkie nieszczęście go spotkało. A on im odparł. - Któż to wie, co jest dla nas dobre a co złe.

Do wsi przyszło wojsko i zaczął się pobór do wojska na wojnę. Zabrali wszystkich młodych ludzi, oprócz syna z połamanymi nogami. Płaczący sąsiedzi powiedzieli do rolnika- Ależ masz szczęście.!! A on im odparł - Któż to wie, co jest dla nas dobre a co złe.

Z wojny nie wrócił nikt z młodych  ludzi a syn naszego rolnika wyzdrowiał. Ktoś z rozpaczy lub zazdrości podpalił im dom. Wszystko spłonęło, cały dorobek życia. Sąsiedzi załamywali ręce, jakie to nieszczęście na nich spadło. A nasz rolnik im odpowiedział - Któż to wie, co jest dla nas dobre a co złe.

Razem z synem zaczął odbudowywać dom. W wykopie na nowe fundamenty, znaleźli garniec z mnóstwem monet. Teraz było ich stać na dwór a nie tylko na dom. Ludzie kręcili głowami, - Ależ on jest szczęśliwy. A on im odparł - Któż to wie, co jest dla nas dobre a co złe.

Bajka. Czy tylko?

Nie osądzaj wydarzeń, nie szufladkuj związanych z nimi emocji. Nie rób tego na siłę, zagryzając wargi zębami do krwi. Emocje były, są i będą się w tobie pojawiać.

Człowiek ma odruch osądzania wpisany w genach, inaczej nie wiedziałby, czy uciekać, czy walczyć, czy ukryć się.

Nie walcz z nim, tylko omijaj.

Bo - Któż to wie, co jest dla mnie dobre a co złe.

Bóg wykorzystuje nasze grzechy, nasze błędy, żeby doprowadzić nas do nawrócenia. Bóg je wykorzystuje, aby nas przemienić. Rób to samo.

„Wiemy też, że Bóg z tymi, którzy Go miłują, współdziała we wszystkim dla ich dobra, z tymi, którzy są powołani według [Jego] zamiaru.” (Rz 8,28)

Będę pamiętać. Rz 8,28.

Będę powtarzać sobie - Któż to wie, co jest dla mnie dobre a co złe.

Będę medytować miłosierdzie naszego Pana od dzisiaj każdego dnia, aby stawać się miłosierną.

Bo „..Pan, Bóg nasz, jest miłosierny i okazuje łaskawość, mimo że zbuntowaliśmy się przeciw Niemu i nie słuchaliśmy głosu Pana, Boga naszego, by postępować według wskazań, które nam dał przez swoje sługi, proroków.”

Ćwiczenie czyni mistrza. Będę nim ja.

A ty?

❤️

Ps. 1 Tes 5,23-24

Bóg chce uświęcać dziedzinę moich emocji i relacji z innymi i z samym sobą.

Granica między snem a jawą jest ulotna i miesza ze sobą oba porządki. Piotra, Jakuba i Jana zmorzył sen zmęczenia po uciążliwej wspinaczce na górę Tabor. To naprawdę duży wysiłek.

Gdy się ocknęli - zobaczyli, poczuli i usłyszeli.

Piotr wyrwał się ze słowami: "Mistrzu, dobrze, że tu jesteśmy. Postawmy trzy namioty.."

Czyżby Piotr mówił jak człowiek "przetrącony"?

Dlaczego tak odbieramy jego słowa?

Góra Tabor /fot. gn/

Uczniowie zobaczyli chwałę Jezusa, ta chwała w znaku obłoku stała się ich udziałem, bo ich też ogarnęła.

Poczuli ją na swoich twarzach. Przestraszyli się, bo wiedzieli, co to znaczy.

Tę wiedzę wyjawił intuicyjnie Piotr. Coś mu się skojarzyło....

Mówi się, że gdy ktoś dobrze się nauczy czegoś na pamięć, to wyrwany w środku nocy, będzie to pamiętał bezbłędnie.

W taki sposób został wyrwany ze snu Piotr.

Co tak mocno sobie zapamiętał, że powiedział o namiotach widząc Chwałę Jezusa i dwóch mężów z Nim rozmawiających?

Słyszał, że rozmawiali!.

Rozmawiali o Bożych planach zawarcia Nowego Przymierza, które ma się dokonać w Jerozolimie.

To przecież był Mojżesz, który zawarł wraz z ludem Izraela Przymierze z Bogiem.

To przecież był Eliasz, który jako prorok zapowiadał nadejście Mesjasza (księga Malachiasza).

Nie mogli rozmawiać o niczym innym, jak o Passze Jezusa.

Piotr zapamiętał sobie, jak Bóg wyprowadził lud z niewoli Egipskiej; jak go prowadził przez pustynię w słupie obłoku; jak ten obłok okrywał Namiot Spotkania, gdy Bóg zstępował do niego, aby rozmawiać z Mojżeszem jak z przyjacielem; jak w chmurze trzęsienia ziemi zostało zawarte Przymierze na Bożej górze Synaj.

Proste skojarzenia

Postawmy trzy namioty.

Góra Tabor stała się dla Piotra Namiotem Obecności samego Boga. I On w nim był. I Piotr w Nim był. Otoczony.

Przeraził się, bo nikt, kto ogląda chwałę Boga, nie może pozostać przy życiu (doświadczenie Mojżesza).

Dopiero Nowe Przymierze, zawarte na świętej Bożej górze Syjon, która po hebrajsku znaczy „Wysoka”,  dawniej zwaną górą Moria, która po hebrajsku znaczy „Wybrana przez Jahwe”, skutecznie zmieni tę śmiertelną konsekwencję.

Raz na wieki.

Piotr słyszał, jak oni o tym rozmawiali.

A potem dało się słyszeć polecenie posłuszeństwa Jezusowi („Jego słuchajcie”).

Mojżesz i Eliasz już to wiedzieli. Byli synami ojca Abrahama. Też posłusznego.

Teraz dowiedzieli się uczniowie.

Ojciec ukazuje przed nimi wyższość Syna Bożego nad całym Starym Przymierzem.

Jest On pełnym i ostatecznym wypełnieniem obietnic Starego Przymierza.