Wspólnota Paschy Tu i Teraz

Przeczytałam i polecam.

gch

Duchowość świeckich


(fot. shutterstock.com)

Ile razy mieliśmy odwagę wziąć na serio wezwanie: Przyjdź, Duchu Święty? Czy życzyliśmy sobie, żeby nas stworzył na nowo? Kto odważa się życzyć sobie aż tyle? Kto wzbudza pragnienie tak bulwersującej obecności? Kto do tego zmierza umyślnie, z potrzeby serca?

Przychodzi taki czas, kiedy z domu odchodzą zwykle, najpierw dzieci, potem współmałżonek (choć kolejność bywa różna). Powstaje pustka, w miejsce której wciska się samotność. Jest to czas, z którym niekiedy trudno sobie poradzić.
Podczas pewnej spowiedzi kapłan rozeznał mój stan emocji i zadał mi pytanie "czy piję poranną kawę?". Byłam zdziwiona tym pytaniem i odpowiedziałam zgodnie z prawdą, że tak. „Zaproś na nią Jezusa” odparł.
Po powrocie do domu (bo było to w Domu Rekolekcyjnym w Św. Katarzynie) następnego dnia rano zrobiłam dla siebie kawę, postawiłam na stole, zaprosiłam Jezusa i podjęłam jak zwykle modlitwę. Najpierw Słowo Boże z dnia, następnie komentarz do Słowa, potem modlitwa Liturgią Godzin, w której między innymi są elementy uwielbienia i prośby. Modlitwa ta sprawia, że serce się otwiera i następuje rozmowa, Jezus jest blisko, a więc powierzam Mu wszystkie sprawy mnie zajmujące.   Jest to piękny poranny czas kiedy nie jestem już sama, a i cały dzień czuję obecność kochającego Boga. Zachęcam, zaproście Jezusa na kawę, a On pomoże Wam przeżywać samotność.                                                                                   

Szczęść Boże.
Lusi

Przyjechałam na rekolekcje WLiS, czyli Wprowadzenia w Liturgię i Sakrament, bez konkretnego pragnienia, tylko aby zaliczyć kolejny etap… Nie miałam żadnych oczekiwań.
Bóg miał inny plan. Już na początku pokazał mi mojego „faraona”, oskarżyciela, szatana, który we mnie wznieca strach przed tym, co będzie, przed kalectwem, niepełnosprawnością, starością, osamotnieniem itd..
Jak Mojżesz opierałam się przed wyjściem z mojego Egiptu, ale Pan dał siłę, aby pokonać opory.
Strugi deszczu, w których szłam nocą, oczyszczały i zmienily moje myślenie. Zdałam sobie sprawę z kroczenia z Ludem do Boga Wiecznego.
Kim jest dla mnie drugi człowiek, dla kobiety silnej, która zawsze sobie radzi?
Oddech sióstr, które szły za mną i mnie asekurowały, co nadawało mi pewności w moim kroczeniu za Mojżeszem w wędrowce przez bezdroża nocy.
Pękła moja bańka mydlana samowystarczalności i dawania sobie rady.
Wiedza po tych rekolekcjach jest marna w moim umyśle, ale mam nadzieję, że Pan oświetli i poukłada to wszystko w mojej ograniczoności umysłowej.
Ufam, ze dokona „przewrotu” w moim myśleniu.
Chwala Panu!
Marianna

Na rekolecje przyjechałem z mieszanymi uczuciami. W zeszłym roku o tej porze działałem jako wolontariusz w Chorzowie, zajmując się ludźmi chorymi, bezdomnymi. Potem cały rok nic, aż tu brat Andrzej zaprasza na rekolekcje. Skoro Duch prowadzi, nie odmawiam.
Wykłady trudne, a tu tyle do przemodlenia.
I wreszcie nocne Wyjście na wzór Wyjścia Izraelitów z Egiptu. Napisałem sobie na kartce swoje zatwardziałości i nałogi, palenie i walkę z moją cielesnością, które poszłī na spalnie.
Mojżesz prowadził nas po ciemku w deszczu. Niesamowita chwila rozpalenia ognia i światłość świecy, która nas prowadziła, gdy schodziliśmy. Wtedy zauważyłem, że już nie pada.
Bóg jest światłością, która wyzwoliła mnie z nałogów. Już się nie boję, mogę iść dalej.
Duch Św. prowadzi a Pan jest ze mną.
Śpiewam Mu pieśń radości.
Alleluja!
Chwała Panu, Bogu Izaaka, Jakuba, Mojżesza i mojemu.
Józef Piotr.

Natknęłam się na ten artykuł przypadkowo, a tak wiele wniósł w moje życie duchowe. Gorąco polecam.

Gosia Ch.

Pozwolić Bogu na wszystko czyli całkowite zaufanie na podstawie Twierdzy Wewnętrznej św. Teresy z Avila

W życiu modlitwy, przechodząc i wędrując po mieszkaniach naszego serca, dochodzimy nieuchronnie do takiego momentu, kiedy wydaje się, że nic więcej nie da się zrobić.

Przecież modlimy się każdego dnia, praktykujemy ascezę, jakieś drobne czy większe wyrzeczenia, pracujemy nad sobą, formujemy się, mamy stałego spowiednika lub kierownika duchowego, należymy do takiej czy innej wspólnoty i powoli, krok po kroku nasze życie duchowe się rozwija. Ale wydaje się, że niestety więcej nie da się już zrobić. Więc czy tak to ma wyglądać jeszcze przez wiele lat? Czy przed nami jedynie mozolne wchodzenie, wspinanie się na Górę Karmel, kroczenie drogą doskonałości w trudzie, zmaganiu, ascezie, wyrzeczeniu? Oczywiście, razem z przyjaciółmi, ludźmi którzy nas wspierają, modlą się za nas, ale trudząc się i mozoląc każdego kolejnego dnia?