Wspólnota Paschy Tu i Teraz

Chciałam się podzielić kilkoma refleksjami na temat sympozjum, które odbyło się w Instytucie Pallottiego w Konstancinie w dniach 14-15 kwietnia 2012 br. Tematem spotkania z cyklu "Tryptyk jubileuszowy - Św.Wincenty Pallotti - bardziej z bliska", była postać Świętego jako kapłana. Było to drugie spotkanie z tego cyklu [pierwsze przybliżało Jego postać jako człowieka] na, które zaproszono naszą wspólnotę. Duchowość Pallottiego jest mi szczególnie bliska ze względu na Jego głęboką więź z Bogiem [mówił, że aby być świętym trzeba ODDYCHAĆ JEZUSEM] Ta bliskość przekładała się na miłość i służbę dla wspólnoty. Zaskakuje mnie Jego wizja Kościoła, w którym są wszyscy; zakonnice, świeccy, księża, zakonnicy [kolejność nie ma znaczenia]...ci, którzy z racji chrztu są powołani do apostolstwa Jezusa Chrystusa. Każdy jednak realizuje to powołanie inaczej, ale wszyscy RAZEM dla budowania Ciała Chrystusowego.                                                                   
Nie ma ważniejszych, lepszych, gorszych, głupszych, bo wszyscy jesteśmy dziećmi BOGA, powołani przez naszego Pana do świętości. Tę jedność Kościoła dało się odczuć w czasie tego sympozjum szczególnie podczas Eucharystii, a potem we wspólnym przebywaniu i rozmowach przy kawie...Szkoda, że w innych miejscach ciężko realizować wizję Św. Wincentego, a właściwie Pana Jezusa, który prosił gorąco Ojca...ABYŚMY BYLI JEDNO [J17,20-22]. Jednak, jeśli KAŻDY z nas nie będzie wracał do swej pierwszej miłości Boga i nie będzie pił z lubością ''wody żywej'' - Ducha Świętego, nie spełni WOLI OJCA...tylko swoją.
Może więc warto zawalczyć o swoją wiarę i miłość... do naszego Kościoła? Bo jeśli nie my wszyscy razem to kto?

Gosia Ch.

[...]
Moja Pascha 2012 jest zwycięstwem nad niewolą, w której trwałam przez ostatnie lata, Pan mnie z niej wyrwał jak wyrywa się drzewo z korzeniami. Nie jestem już tą samą chociaż ciągle wyglądam tak samo, ale moje serce jest wolne. Doświadczyłam trudności, poprzez chorobę całej mojej rodziny i w końcu też moją, ale to nie zmienia faktu, że Jezus żyje i Jego radość przepełnia mi serce, chociaż po ludzku patrząc były to męczące dni w gorączce i niedomaganiu. Jednak radość w Panu będę miał, " choćby figi nie zakwitły, a w oborach brakło by krów" jak pisze prorok Habakuk. Amen, alleluja.

br

Wspólnocie Paschy Tu i Teraz z serdecznymi pozdrowieniami i podziękowaniami za modlitwę wsparcia tego dzieła, z wielką radością ślemy słowo dzielenia.

„ Jedynemu Bogu, Zbawcy naszemu,
Przez Jezusa Chrystusa, Pana naszego
Chwała, majestat,moc i władza... „ !
Jud 25 

 
 Właśnie to słowo z Listu św. Judy było naszym mottem i pokarmem jednocześnie. 26 lutego 2012 w polskiej parafii w Bradford odbył się pierwszy w historii Dzień Jedności polskich grup charyzmatycznych w Anglii, a głównym celem było oddanie chwały Temu, który jako jedyny ma moc i władzę nad naszym życiem !

"Lud ten, który sobie utworzyłem, opowiadać będzie moją chwałę." Iz 43,21

To wspaniałe zdać sobie sprawę z tego, że Bóg uczynił z nas Wspólnotę ! Z tych, którzy byli "nie ludem" uczynił Bóg swój lud, a dokonał tego poprzez przymierze. To pierwsze przymierze Bóg zawarł z Izraelem na Synaju, nasze przymierze dokonało się po raz pierwszy na rekolekcjach "Wprowadzenie w liturgię i sakramenty" w 1993 r. w Kamesznicy. Wtedy zrozumieliśmy, że Bóg chce być naszym Bogiem. Aby stać się ludem Boga - Wspólnotą, trzeba przejść przez pustynię, gdzie z niewolników, którzy chcą tylko tego co "im się chce", stać się ludźmi wolnymi, którzy robią to, co Bóg chce !  Nasza droga przez pustynię zaczęła się w 1993 r. a od momentu odkrycia charyzmatu Paschy Tu i Teraz, w 2000 r., Pan uczynił z nas swoją Wspólnotę. Razem stajemy się własnością Boga i razem robimy to, co chcemy zrobić dla Boga. On jest naszym Panem a my Jego własnością, On jest Bogiem bliskim, nie obcym, dalekim. A to poznanie wypisane jest w naszych sercach i dokonuje się przez miłosierdzie, za Jr 31, 31-34.
Jako Wspólnota mamy "opowiadać Bożą chwałę", a jest to możliwe, za 1 P 2,4-5.9-10, gdy składamy duchowe ofiary jako:
- lud kapłański, miłujący Boga ponad wszystko, bardziej niż siebie, swoje marzenia, swoje radości, swoje porażki i klęski,
- lud królewski, będący piękną oblubienicą Baranka, czekającą na gody weselne, na zaślubiny w czasie Wigilii Paschalnej,
- lud prorocki, przepowiadający i słuchający tego co mówi Bóg, służący innym z miłością i żyjący w Kościele - Wspólnocie. amen.

br

Iz 43,25 "Ja, właśnie Ja przekreślam twe przestępstwa i nie wspominam twych grzechów." Na pustyni, Pan pozwala nam poznać swoje serce poprzez rozeznanie duchowe i oczyszczenie. Ale proces ten wymaga naszego zaangażowania i postu, bo tylko poszcząc dowiemy się, które obszary serca wymagają łaski. Jezus zabiera nas ze sobą, ale i szatan nie przestaje o nas walczyć na pustyni.

Toczy się walka duchowa w naszym wnętrzu, a szatan dostosowuje strategię do naszych, indywidualnych "potrzeb"! On wie co w nas szwankuje wg 1 J 2,16: pożądliwość ciała, pożądliwość oczu czy pycha tego życia. Każdy z tych obszarów poddany odpowiedniej manipulacji rodzi w nas: zwątpienie, usprawiedliwianie się i szukanie ukrycia przed światłem. Na pustyni szatan kusi moją wiarę, moją nadzieję i moją miłość do Boga!

Możemy jednak wygrać tę walkę, gdy tylko uświadomimy sobie kilka oczywistych prawd:
- możemy przeciwstawiać się szatanowi 1 P 5,9,
- możemy poddać się Bogu i Jemu służyć Jk 4,7,
- możemy uświadomić sobie, że chociaż pozostajemy w ciele nie toczymy walki według ciała, ale według Ducha za pomocą duchowego oręża 2 Kor 10,3.
Te wszystkie wskazówki są szansą na rozwój duchowego rozeznawania i wzrost w wierze, nadziei i miłości, dopóki jeszcze mamy czas Przygotowania Paschalnego.

br

"Otworzę też drogę na pustyni, ścieżyny na pustkowiu." Księga Izajasza 43,19c-d  Oto tekst, ze Spotkania Modlitewnego,  którym kontynuowaliśmy nasze rekolekcyjne przygotowania do Jubileuszu. Proroctwo, które wypowiedział Izajasz realizuje się w nas i dziś jego słowa podkreślały zaproszenie od Pana. Zaproszenie do pójścia za Nim i z Nim na pustynię, usłyszeliśmy wezwanie, aby przemyśleć i zastanowić się: na czym, tak naprawdę, nam zależy? Na budowaniu i utrzymywaniu się w przekonaniu, że tak  wiele już osiągneliśmy? Czy na budowaniu Królestwa Bożego i trwaniu w posłuszeństwie wobec Boga? Na budowaniu własnego, dobrego wizerunku, bez ryzyka, czy też na podejmowaniu wyzwań i pokonywaniu samych siebie?
Wszystkie, te aspekty odnoszą się do naszego osobistego pójścia z Jezusem i poszukiwaniu odpowiedzi na pustyni. Gdzie Jezus pokazał, na czym polega walka duchowa i jaka jest strategia szatana wobec każdego człowieka. Są one także wskazówką jak dobrze przeżyć ten czas i nie stracić go w walce, ale wygrać poprzez wzrost naszej wiary, nadziei i miłości.

br

Wraz z Okresem Przygotowania Paschalnego rozpoczął się w naszej Wspólnocie czas Rekolekcji Jubileuszowych z okazji 25-lecia istnienia Wspólnoty.

Razem rozważaliśmy słowa z księgi proroka Izajasza 43, 18-19.21-22.24b-25 : "Tak mówi Pan:" Nie wspominajcie wydarzeń minionych, nie roztrząsajcie w myśli dawnych rzeczy. Oto ja dokonuję rzeczy nowej pojawia się właśnie. Czyż jej nie poznajecie? Otworzę też drogę na pustyni, ścieżyny na pustkowiu. Lud ten, który sobie utworzyłem, opowiadać będzie moją chwałę. Lecz  ty Jakubie nie wzywałeś Mnie, bo się Mną znudziłeś Izraelu. Raczej Mi przykrość zadałeś twoimi grzechami, występkami twoimi Mnie zamęczasz. Ja, właśnie Ja przekreśliłem twe przestępstwa i nie wspominam twych grzechów."

Słowa te stały się dla nas zaproszeniem wysłanym przez Pana, do ponownego odkrycia Jego łaski dla naszej Wspólnoty. Jego miłosierdzia dla nas i Jego obfitości w obdarowywaniu. Rozważaliśmy, ile Pan dla nas uczynił przez te lata, jak nas prowadził, aby dziś jeszcze bardziej zanurzyć się w Jego Miłości. Aby z nowym zapałem opowiadać innym, że On żyje i kocha każdego człowieka.

br

"Otóż w dzień waszego postu wy znajdujecie sobie zajęcie i uciskacie wszystkich waszych robotników. Otóż pościcie wśród waśni i sporów, i wśród bicia niegodziwą pięścią. Nie pośćcie tak, jak dziś czynicie, żeby się rozlegał zgiełk wasz na wysokości.
Czyż Ja taki post jak ten wybieram sobie w dniu, w którym się człowiek umartwia? Czy zwiesić głowę jak sitowie i użyć woru z popiołem za posłanie, czyż to nazwiesz postem i dniem miłym dla Pana?
Czyż nie jest raczej ten post, który wybieram: Rozerwać kajdany zła, rozwiązać więzy niewoli, wypuścić wolno uciśnionych i wszelkie jarzmo połamać? Dzielić swój chleb z głodnym, wprowadzić w dom biednych tułaczy, nagiego, którego ujrzysz, przyodziać i nie odwrócić się od współziomków?
Wtedy twoje światło wzejdzie jak zorza i szybko rozkwitnie twe zdrowie. Sprawiedliwość twoja poprzedzać cię będzie, chwała Pana iść będzie za tobą. Wtedy zawołasz, a Pan odpowie, wezwiesz pomocy, a On rzecze: «Oto jestem»„.
Oto tekst z księgi proroka Izajasza, którym rozpoczynamy Okres Przygotowania Paschalnego. Słowa te wyjątkowo poruszają moje serce i wskazują drogę mojego osobistego nawrócenia. To wskazówki bezpośrednie, czego Pan ode mnie oczekuje: zerwania z grzesznymi przyzwyczajeniami, egoizmem, niewolą i podążaniem za światem. A w zamian szukanie okazji do czynienia dobra, pomocy i współczucia dla braci, szukania zgody i pojednania z tymi, z którymi się kłócę. Pan porusza mnie, ospałą i leniwą abym szukała Jego samego, abym wsłuchiwała się w Jego głos i szła za Nim. Ta droga prowadzi do umierania sobie i na pewno nie jest lekka, ale daje nadzieję wyjątkowego spotkania Pana w Wielką Noc.
Modlę się gorąco do Ducha Świętego, aby Słowo Pana stale przebywało w moim sercu i przyniosło plon nawrócenia. Amen.

br