Wspólnota Paschy Tu i Teraz

PSZENICA I CHWAST.
      "To dobrze, że niekiedy napotykamy trudności i przeszkody, bo one zmuszają człowieka, aby wejrzał w swoje serce i przypomniał sobie, że jest tu tylko przechodniem i nie ma prawa budować nadziei na żadnej rzeczy tego świata.

     To dobrze, że cierpimy czasem zarzuty i oskarżenia i że niektórzy źle o nas myślą, nawet jeśli staramy się i czynimy dobrze. To pomaga nam wyrobić sobie pokorę i nie dopuszcza do nas próżnego rozgłosu. Wtedy bowiem, kiedy ludzie nie doceniają nas i niedobrze o nas sądzą, usilniej szukamy naszego wewnętrznego świadka, Boga.

    Dlatego człowiek powinien opierać się wyłącznie na Bogu, aby nie musiał szukać nieustannie potwierdzenia siebie u ludzi. Człowiek dobrej woli, dopiero kiedy gnębią go pokusy albo złe myśli, pojmuje jak bardzo potrzebny mu jest Bóg i już wie, że bez Niego nie mógłby zdziałać nic dobrego."  /T. A Kempis, O naśladowaniu Chrystusa, rozdział XII /
 

To, co widać na zewnątrz mojego życia, to pszenica i chwast.
 

Rację mają ci, co widzą we mnie chwasty. Pełno w moim życiu, w mej postawie, w moich słowach, w moim działaniu i jego braku, chwastów.
 

Rację mają ci, co widzą we mnie pszenicę i chwalą Boga. Moje czyny, moja droga paschy, przemiany z tego, co jest starym człowiekiem w człowieka nowego, to kłos złotej pszenicy.

Nie wielkie osiągnięcia, nie sukcesy nawet te pobożne, ani porażki, upadki, chwile zwątpienia czy gniewu, świadczą o mnie.
 

<<Przez sakramenty wtajemniczenia chrześcijańskiego, chrzest, Eucharystię i bierzmowanie człowiek otrzymuje nowe życie w Chrystusie. Ale, wszyscy o tym wiemy życie to nosimy „w naczyniach glinianych” (2 Kor 4,7), nadal podlegamy pokusie, cierpieniu i śmierci i z powodu grzechu możemy nawet utracić nowe życie. Dlatego Pan Jezus chciał, aby Kościół kontynuował swoje zbawcze dzieło także wobec swoich członków, zwłaszcza poprzez sakrament pojednania oraz namaszczenia chorych, które można połączyć pod nazwą „sakramentów uzdrowienia”....>>

Oto fragment środowej katechezy Ojca Świętego o paschalnej tajemnicy Sakramentu Pokuty i Pojednania /więcej w PRZECZYTANO w sieci;    za info.wiara.pl/

Wytrwałość - TRWAĆ PONAD
Oto słowo, które Bóg dał nam na kolejny etap naszego rozeznania drogi.
 

Jakub, sługa Boga i Pana Jezusa Chrystusa, śle pozdrowienie dwunastu pokoleniom w rozproszeniu. Za pełną radość poczytujcie to sobie, bracia moi, ilekroć spadają na was różne doświadczenia. Wiedzcie, że to, co wystawia waszą wiarę na próbę, rodzi wytrwałość. Wytrwałość zaś winna być dziełem doskonałym, abyście byli doskonali, nienaganni, w niczym nie wykazując braków. Jeśli zaś komuś z was brakuje mądrości, niech prosi o nią Boga, który daje wszystkim chętnie i nie wymawiając; a na pewno ją otrzyma. Niech zaś prosi z wiarą, a nie wątpi o niczym. Kto bowiem żywi wątpliwości, podobny jest do fali morskiej wzbudzonej wiatrem i miotanej to tu, to tam. Człowiek ten niech nie myśli, że otrzyma cokolwiek od Pana, bo jest mężem chwiejnym, niestałym we wszystkich swych drogach". (Jk 1,1-10)

Dlaczego mamy radować się z powodu różnych doświadczeń, które na nas spadają?
Doświadczenia, których jesteśmy świadkami i uczestnikami, wcale nie wywołują radości.
Jaki cel ma zatem ta cała praca duchowa w dążeniu do radości, że warto zapłacić jej cenę?
Ceną tego jest przejście (pascha) od tego, co ludzkie, do tego co Boże.
Wezwanie Boże, cel, "drugi brzeg", nie pozostawia żadnych wątpliwości, mamy stawać się doskonałymi, nienagannymi, w niczym nie wykazującymi braków - zjednoczonymi z Bogiem, świętymi.
Dlatego nas to wszystko spotyka.

 /drugi brzeg Jeziora Galilejskiego/

Tradycyjnie, w poniedziałek po pierwszym czwartku miesiąca,  w naszej Wspólnocie modliliśmy się Nieszporami.

Modlimy się, poszerzając je o modlitwę spontaniczną (modlitwa uwielbienia - przed Magnificat, modlitwa prośby - przed Ojcze nasz). Odpowiadamy na Słowo Boże krótkim dzieleniem lub świadectwem z interpretacją na "tu i teraz" we Wspólnocie.

"Przeto i my od dnia, w którym to usłyszeliśmy, nie przestajemy za was się modlić i prosić [Boga], abyście doszli do pełnego poznania Jego woli, w całej mądrości i duchowym zrozumieniu, abyście już postępowali w sposób godny Pana, w pełni Mu się podobając, wydając owoce wszelkich dobrych czynów i rosnąc przez głębsze poznanie Boga. Niech moc Jego chwały w pełni was umacnia do [okazywania] wszelkiego rodzaju cierpliwości i stałości. Z radością dziękujcie Ojcu, który was uzdolnił do uczestnictwa w dziale świętych w światłości. On uwolnił nas spod władzy ciemności i przeniósł do królestwa swego umiłowanego Syna, w którym mamy odkupienie - odpuszczenie grzechów." Kol 1,9-14

"abyście doszli do pełnego poznania Jego woli"   to wydawało się nam przesłaniem dla naszej Wspólnoty podarowane przez Matkę Kościół na ten wieczór.
Znamienne są słowa: "On uwolnił nas spod władzy ciemności i przeniósł do królestwa swego umiłowanego Syna, w którym mamy odkupienie - odpuszczenie grzechów".
Czyż uwolnienie z ciemności do światła, z grzechu do odkupienia, nie jest naszą paschą, która jest zaszczepiona dzięki działaniu Ducha Świętego w Passze Jezusa?
Św. Paweł wzywa nas do "cierpliwości i stałości".

Zamieszczamy katechezę środową papieża Franciszka o Eucharystii. Kolejna katecheza dla wszystkich katolików ale myślę, że dla nas po tzw. WLiS (rekolekcje II etapu na temat Liturgii i Sakramentów)  pogłębiająca formację dotyczącą przeżywania Eucharystii.

Drodzy bracia i siostry!

W poprzedniej katechezie wyjaśniłem, że Eucharystia wprowadza nas w realną komunię z Jezusem i Jego tajemnicą. Teraz możemy zadać sobie kilka pytań dotyczących relacji między sprawowaną Eucharystią a naszym życiem jako Kościoła i jako poszczególnych chrześcijan. Pytamy: jak żyjemy Eucharystią? Jak przeżywamy niedzielą Mszę św.? Czy jest to jedynie chwila święta, ustalona tradycja, okazja do spotkania, lub żeby poczuć się w porządku, czy też jest czymś więcej?