Myśli Adwentowe.

Mamy początek adwentu, czytania liturgiczne na ten czas 

budzą we mnie zachętę do radosnego oczekiwania  na przyjście Pana 

"Niebiosa rosę spuście nam z góry,sprawiedliwego wylejcie chmury"

-te słowa kołaczą się w mojej głowie i wprowadzają mnie w stan takiej 

spokojnej, ale pogodnej radości. Radość to radość - nie smutek. Mimo 

aktualnych trudności zaczynam spokojnie patrzeć na terażniejszość i na 

przyszłość. Taka jest przecież nasza wiara. Czy może być smutny 

chrześcijanin? Czy nie przyzwyczaiłam się zbytnio do przeżywania mojej 

wiary na smutno? Z niedowierzaniem w skuteczność jego słowa? Jak pisze 

św.Bernard {czyt.5 adwentowe} "pierwsze przyjście Pana jest w ciele i 

słabości,to pośrodku w duchu i mocy,ostatnie zaś w chwale i 

majestacie!" 

Jesteśmy teraz właśnie pośrodku i posiadamy Ducha Świętego i 

Jego moc! Trzeba się tylko otworzyć i pozwolić, aby Jego chwała objawiła 

się w nas! Pan jest teraz blisko i ufność w Nim pokładam, oczekuję Pana 

Zbawiciela mego! Pozdrawiam Wspólnotę Przymierza. Chciałam się z Wami i z 

innymi tym podzielić...

GosiaCh.