Wspólnota Paschy Tu i Teraz

To powiedziawszy splunął na ziemię, uczynił błoto ze śliny i nałożył je na oczy niewidomego, i rzekł do niego: Idź, obmyj się w sadzawce Siloam - co się tłumaczy: Posłany. On więc odszedł, obmył się i wrócił widząc /J 9,6-7/
Zwyczajne środki, gesty, słowa. Wszystko co potrzebujemy do cudu jest w naszym zasięgu. Tak jak Bóg, który jest przy nas. I jeśli ten cud jest potrzebny, to po to,  „aby się objawiły sprawy Boże”. Ale my zastanawiamy się kto zawinił, że jest niewidomy /apostołowie/ albo nie wierząc w cud szukamy dziury w całym /faryzeusze/. A może by się w końcu ucieszyć tym szczęściem. I uwierzyć w Boga.

 Rzekła do Niego kobieta: Daj mi tej wody, abym już nie pragnęła i nie przychodziła tu czerpać  /J 4, 15/
Najlepiej by było, gdybyśmy zaspokoili wszystkie nasze pragnienia. Ale czy rzeczywiście bylibyśmy szczęśliwi?
Pragnienia mogą wiele o nas powiedzieć. O tym czego nam brak i dokąd wyrywa się nasze serce. Trzeba pielęgnować dobre pragnienia i umieć tęsknić. Do Boga.

"W tym przejawia się miłość, że nie my umiłowaliśmy Boga, ale że On sam nas umiłował i posłał Syna swojego jako ofiarę przebłagalną za nasze grzechy" (1 J 4, 10)

Słowa czytania z modlitwy południowej Liturgii Godzin osadzają nas/mnie w sensie i myśli dnia dzisiejszej uroczystości. Moje rozmyślanie poranne nakierowywało mnie na myśl o ogromie łaski Boga, o realizacji wspaniałego Jego planu dla człowieka/dla mnie. 

ŚWIĘTY JÓZEF, Oblubieniec Maryi, Opiekun naszego Pana Jezusa, Patron Kościoła Powszechnego.
W dniu 19 marca Kościół w swojej wdzięczności Bogu za dar miłości i sprawiedliwości św. Józefa ustanowił ten dzień, jako UROCZYSTOŚĆ.  Pomimo tego, że dzień ten nie ma swej czerwonej kartki w kale ndarzu (np. 1 maja) ani nie jest kanonicznie w Polsce  "świętem nakazanym", pragniemy w sposób szczególny uczcić Św. Józefa, choćby przez uczestnictwo w Eucharystii, może przez "odmówienie" Litanii do Św. Józefa...
 

Jezus wziął z sobą Piotra, Jakuba i brata jego Jana i zaprowadził ich na górę wysoką, osobno /Mt 17,1/
 Patrzą c na góry, myślę sobie: jak tam może być pięknie! A jakie widoki!... Ale z różnych powodów nie idę w góry. Mam za mało czasu, coś mi doleg a, pogoda nie najlepsza i w ogóle nie chce mi się.
Bóg mnie nieustannie zaprasza na górę. Wybiera mnie. Chce mi się lepiej przedstawić. Oby mi się chciało iść. To taka okazja.