Wspólnota Paschy Tu i Teraz

Jr 11,18-20
Ps 7,2-3.9bc-12
J 7,40-53

Jeszcze się rozeszli, każdy do swego domu.
Ale już powzięli zamiar, mają już plan.

Już nie chodzą za Nim, aby zadawać podchwytliwe pytania.
Wysyłają strażników od arcykapłanów, aby Go schwytać.
Co dalej?

2 Sm 7, 4-5a. 12-14a. 16
Ps 89, 2-3. 4-5. 27 i 29
Rz 4, 13. 16-18. 22
Mt 1, 16. 18-21. 24a

Lud, który wyszedł z niewoli, ulepił sobie cielca, bo nie mógł żyć, iść dalej bez Boga.
Dlaczego ulegli tej pokusie, pamiętając o wielkich dziełach Boga dokonanych na ich oczach?

Zapomnieli o słowach Bogach.
Zapomnieli o Jego obietnicach.
To nie był ich Bóg a Bóg Mojżesza.
Gdy odszedł Mojżesz, ludzki inicjator wyzwolenia, przewodnik przejścia przez pustynię, gwarant ładu i jedności w obozie, odszedł z nim też jego Bóg.
Tak rozumowali Izraelici.
Wraz z utwierdzeniem się z powodu upływu czasu, że Mojżesz nie wróci, przerwała się dla nich historia wyjścia.
Zabrakło im wiary w obietnice, zabrakło Bożej nadziei.
Trzeba było radzić sobie po ludzku.

Myślę sobie, przecież to proste.
Wystarczy nauczyć się na pamięć Bożych obietnic i będzie dobrze.
Wiara moja się oprze na tych obietnicach i będzie dobrze.
Czy będzie?

Dziś jest o obietnicach, wierze i nadziei.

/ołtarz pochodzący z królewskiego Wawelu - obecnie w kościele parafialnym w Iłży/

Wj 32,7-14
Ps 106,19-23
J 5,31-47

Wobec wybranych pokusa staje się subtelna. Pokusa do grzechu, do niewierności, do nieposłuszeństwa.

Dokonały się wielkie rzeczy.
Widzieli je na własne oczy.
Doświadczyli ich na sobie.
I wszystko ucichło. Mojżesz poszedł w góry rozmawiać z Bogiem.
Nie wraca już długi czas. Może mu się coś stało?
Może już nie wróci?
Kto to może wiedzieć?

Iz 49,8-15
Ps 145,8-9. 13cd-14. 17-18
J 5,17-30

Słowo przygotowuje na to, co ma nadejść. Uczy, w jaki sposób patrzeć na te nadchodzące Najświętsze Dni, o których my już wiemy, że się wydarzyły.
Nieustannie potrzebuję światła. Światła, które mnie wprowadzi w Tajemnicę, zatrzyma na niej.
W zasadzie już nic nie muszę robić, wysilać się... tylko się zanurzyć po ostatni włos ma mojej głowie.
W Tajemnicy.

Urażonym faryzeuszom, po wczorajszym uzdrowieniu w szabat przy sadzawce, Jezus wypowiada słowa, które jeszcze bardziej doleją oliwy do ognia nienawiści.
Jezus im mówi, że „Ojciec mój działa aż do tej chwili i Ja działam” w szabat.
Jak to?
Przecież Bóg odpoczął w szabat! Nasz Bóg nie działa w szabat!!
Dlaczego Bóg ma działać przeciw Sobie?

Jezus się spieszy.
On widzi te rzesze ludzi, którzy przychodzą z Północy i z Zachodu. Wszystkich musi zgromadzić na górze  Syjon. W Tym Dniu nikt nie zostanie pominięty, nikt zapomniany, nikt opuszczony....

Kiedy my trudzimy się tu, w naszym codziennym życiu, może w smutku, stracie, porażce..... całe niebiosa, cała ziemia  wykrzykują z radości.
Cóż one widzą, czego nam tak trudno zobaczyć, przekonać się, uwierzyć, powierzyć, zaufać..... ?

Widzą Ten Szabat, w którym Zwycięzca zstępuje do umarłych, do doliny zeschłych kości, aby przywrócić im ciało, życie, wolność, zdrowie, obfitość, radość, wieczność. Dokonuje się niewidoczny dla naszych oczu sąd nad śmiercią.
Tylko jeden czyn będzie brany pod uwagę.
Czyn zaufania Jezusowi.

Jezus wie, czego chce.
Jezus podejmuje to, czego chce.
Jezus czyni to, czego chce.
Czego chce Jego Ojciec.

Najdłuższa paschalna droga dla mnie.
Od tego, co mi się chce, lub czego mi się nie chce, do tego czego dziś chcę.
Nie ja, ale mieszkający we mnie Chrystus, Mesjasz, Pomazaniec...
Ten sam. Kyrios Pan.

gn

Siedzę nad sadzawką całe życie. Ja biedna. Mam swój plan. Wiem, że może zadziałać. Innym się sprawdza. Ale nie mam siły, nie mam pomocy. I tak mija dzień za dniem, a ja patrzę, tęsknię za zmianą, marzę  o zmianie i nic....

Staram się, jestem, czekam nad sadzawką mojego problemu, jakiegoś aspektu mojego życia, mnie, który jest chory, niedomaga. I nic. A obok płynie woda, czysta źródlana.

Wystarczy dać przestrzeń w sobie, by rozlała się w potężny, uzdrawiający, ożywiający potok. Wystarczy "podłączyć" się do źródła - Jezusa.
Magda